yaşatamadım seni bebeğim, affet beni...

bu günlerde, tuhaf bir özlem içersindeyim...
içinde bulunduğum bu ay, benim için çok önemli, o kadar önemliki bi an önce bitsin geçsin istiyorum. evet, bu ay benim bebeğimin doğum zamanı. tam 7.5 ay önce onun canına kıymasaydım, şimdi bu ay içinde dünyaya gelicekti bebeğim. kendime kızgınmıyım. - evet.
o günü düşünüyorum, kürtaj masasında uyandığımda içimdeki boşluğu, kan kokusunu, narkoza direnen bedenimin bir cinayete teslim oluşunu... çöp kutusuna atılacak bebeğimin çığlıkları kulağımda... hemşirenin bana yardım etmek isterkenki hali o kadar fazla şefkatliydiki, "bunu hak edecek ne yapmıştım ben burda" diye düşünmekten kendimi alamamıştım.
bir gün hayatımda olmasını istediğim en güzel şeyi, yarım saatlik bir uykuda kaybetmiştim. narkoz suçumu hafifletmiyordu...
o gece hiç kimseye gidemedim, en yakınlarım çok uzaktalardı.yalnızlığımdan güç almak zorundaydım... yüksek bir binanın en üst kadında ki bir otel odasına hapsettim kendimi. gidecek başka bir yerim yoktu. hayatımın en uzun gecesiydi. gözlerimden gitmeyen bir bebek beni sabaha kadar esir almıştı. bütün bir geceyi dizlerime sarılıp ağlayarak geçirdim pencerenin önünde. ertesi gün hiç bir zaman geçmeyecek mecburi bir pişmanlığa uyanmıştım. tek ortağım yaz ortasında deli gibi yağan yağmurdu....
___________
evet, şimdi yaşasaydı bu ay dünyaya açacaktı gözlerini. sonumuz ne olurdu bilmiyorum, o kadarını düşünecek lüksüm olmadı bu acı pişmanlığın yanında. belki kızımdı, belkide oğlum. bunu bile bilemeden kaybettim onu.
hiç bi zaman unutmadım. gezdim, yedim, içtim eğlendim, güldüm, ağladım, aşık oldum. kalabalıklarda kayboldum. o günahsız masum bebeğim hep benimleydi. benimle olmayada devam edecek. bu ay doğumuydu, seneye yaşına girecek. yıllar geçip gidecek ve ben belkide bir daha asla anne olamadan, minik bebeğimin beni beklediği yerde olacağım...