Pages

6 Temmuz 2009 Pazartesi

bak bebeğim, annen seni unutmadı, unutmayacak...

Kimsenin neler hissettiğimi bilmediği, bilmeyeceği o günlerin yıl dönümündeyim. Biliyorum bebeğim bir gün seninle yüzyüze gelceğiz, o gün geldiğinde senin yaşama olan hakkını elinden aldığım için beni sorgulayacaksın. İçimdeydin ve ben gitmek zorunda olduğunu bile bile seninle gecelerce sohbet ettim. Minik bedenini, öpülesi ellerini ayaklarını sevdim hayalimde. Öyle güzel öyle masumdun ki, cinsiyetinin ne olabileceği konusunda hiç bir tahminim yoktu. Yüzün neye benzerdi, annen gibi simsiyah saçlarla mı doğardın? Kimbilir belki! Varlığın nasıl olurdu bilemedim ama kaderini bilmek çok acıydı. bir kaç gün sonra bir kürtaj masasında ayrılacağımızı ve senin başlamadığın bir hayatın kıyısından döneceğini çok iyi biliyorudum. Bunu yapmak zorundaydım, çümkü lanet olası hayatım böyle emretmişti bana. O hep eski filmlerde gördüğüm çocuğunu cami önüne bırakan anneler kadar çaresiz ama lanetli hissettim kendimi. bir kaç gün sonra atmosfer ile buluşamadan içimde verdiğin son nefeslerinin, tam bir yıl önce bu zamanlar içimde hayat bulduğun günlerini yaşıyorum. Gidişin benden çok şey götürdü bebeğim, bak annen seni unutmadı, unutmayacak... geceleri rüyamda görüyorum seni, hiç doğmadan, hiç büyümeden kalacaksın rüyalarımda. Öpülesi ellerini, yüzünü seveceğim. Kokunu hayal edeceğim ve her defasında ellerimi yumruk yaptığımda gözlerimden döküleceksin...

5 yorum:

Arzu Breda dedi ki...

Blogger Kumanda Panelini açtığımda, ilk senin postu gördüm. En üstte.. Bloguna şimdiye kadar hiç yorum yaptım mı bilmiyorum. Ama, ilk satırları okuyunca içim cızz etti. Durumun ne olduğunu tahmin etmek zor değildi.

Şu an senin ne hissetiğini, duygularının ne olduğunu bizler ne kadar anlıyoruz desek de, bunu anlayabilmenin mümkün olmadığını sanıyorum.

Umarım ve dilerim ki, eline alamadığın bebeğin seni anlıyordur ve seni affedecektir. Hangi şartlar içinde olduğunu o bizlerden daha iyi anlayacaktır. Çünkü, o bir melek.

Unutmayacağın, unutamayacağın kesin. Ancak, yaşamak zorundasın ve ona kendini affettirecek bir yol mutlaka vardır. Sen bunu yapabilecek güçte ve yetenektesindir.

Kendine iyi bak.. Seni sevgiyle kucaklıyor ve öpüyorum.

Gökkuşağındaoturankız dedi ki...

Neler hissettiğini bilemem ama o seni anlayacaktır. Zor durumda kalmasan böyle olmazdı.

İlk defa yorum yazıyorum sana. Belki kendini iyi hissedersin. Üzülme demek saçma biliyorum.

Herşeye rağmen ayakta durmuşsun ve bu devam edecektir. Kendine çok iyi bakk.

Sevgiler!

efsa dedi ki...

Dilerim birgün nedenlerini anlar ve seni affeder ve sende kendini affedeblirsin.

Pilli Petro dedi ki...

rapunzelim tüm bunlar bir süreç ve olgunlaşmayan şeyler için zaman acımasız işleyebiliyor.

elbetteki haklı sebeplerin vardır bebeği aldırmak için bundna pişmanlık duyma bana kalırsa bugünü düşün daha yakın zamana kadar ki ağlamalarını hatırla. nasıl da üzüldüğünü.

belki bebeğin hiç memnun olmayacaktı ? neyse keşkelerle, olurlarla hayat geçmiyo güzelim pişmanlık duyma geriye dönüp bakma :)

sevgiler

beyaz mendil dedi ki...

Çok acı bir olay,Allah sana yardım etsin.Bir süre halen içindeymiş gibi hissedersin,bebeğin için kendini korumaya çalışırsın onun orada olmadığını bildiğin halde.Etrafındakiler seni ne kadar teselli ederse etsin hiç faydası olmaz.Yıllar geçse bile hep bir merak olarak kalır.Kız mı, erkek i???Kime benziyecekti diye.Kusura bakma hayatım canını sıkmak istemedim ama yazını okuyunca yazmadan edemedim.Sevgilerimle