Pages

29 Kasım 2010 Pazartesi

rüya

bu sabah uykumdan uyanmakla, uyanmak istememek arasında kalktım yatağımdan. iki sene önce kaybettiğim bebeğim rüyama girmişti yine. uzun süredir uğramıyordu uykularıma.  beşiği vardı içinde uyuyordu. ağlamıyordu hiç. öyle güzeldi ki bembeyaz bir kundağın içinde mışıl mışıl uyuyordu. garip olan bir ismi yoktu. zeyno'nun evindeymişiz. beşikte onun evinde, saklıyormuşum bebeğimi herkesten. bir ara kucağıma alıp emziriyorum. öyle güzel bir duyguydu ki anlatamam. dünyada sanki ondan başka bişey yokmuş gibi bir hisse kapıldım, mis gibi kokuyordu.
çocukkende rüyamda bir sürü çikolatam olduğunu görürdüm,   yatağın içinde elim bomboş uyanınca ağlardım uyandığım ve tüm gördüklerim rüya olduğu için... yine aynısı oldu, oturdum zırıl zırıl ağladım. annem korkulu bir rüya gördüğümü sandı.

hala gözümün önünden gitmiyor... ne kokusu ne yüzü....

3 yorum:

LieLLa dedi ki...

Çok üzüldümm.. :(

UykusuZ dedi ki...

bişi diyemicem, çocukları severim ama dişi değilim , o duyguyu anlamam mümkün değil.

iρєквσcєgι~ dedi ki...

Çok şaşırdım,bir daha böyle acılar yaşamamanı diliyorum. Derler ki,kaybedilen bebekler cennette bekler annesine şefaat edermiş,orda sana ait minik bir melek olduğunu bilmek huzur vericektir umarım.

sevgiyle..