Pages

8 Kasım 2009 Pazar

hayat devam ediyor - muş,

kendimi kaybedip kaybedip yeniden bulmaların arasında geçen zamanda ne kadar ağır yüklerin altında kalsamda, bir şekilde "hayat devam ediyor" cümlesinin samimiyetsizliğiyle yeniden burdayım. artık canımı acıtanlar yok hayatımda. herşey gibi sıradanlaşan hissizleşen kalbime şaşırmıyorum epeydir. yeni bir kimlik bulmuş gibi, emanet bir elbisenin üzerime yakışması gibi... olması gerektiği gibi olmasada bi çok şey, bıraktığımız gibi beklemesede geride kalanlar, zamana yenik düşmemek için görmezden gelinen sineye çekilen yaşanmışlıklarla bitmek bilmeyen büyüme macerasındayım hala....

3 yorum:

Naverella dedi ki...

Hayat çok sert...

hiçbir şey hayat kadar sert değil...

ama genede tanrı bir kamyon dolusu çikolatayı vermeden elimizdeki bir paket çikolatayı almaz değil mi?

umarım almaz...ve bizi görüyordur...

Yazgıdır Rüya Rapunzel...

özledim sen yaz biz okuyalım...

OlurÖyle dedi ki...

evet..yoksun uzun süredir, tamam büyü ona lafımız yok ama büyürken yazsan ya biz de ortak olsak. emanet bir elbise benim de üstüme yakıştı ama sahibi alınca çıplak kaldım yine..

DeliRapunzel dedi ki...

teşekkür ederim genç kadın;
bende özlüyorum yazmayı ve sizinle paylaşmayı ama bazen hayat kırıyor kalemleri bir bir...
çikolataların kokusu geliyor bazen, umutlanıyoruz ya, kesme şekere razı olmakta var kaderde onun gibi bir şey oluyor işte son zamanlarda...

dostum karakutu;
bazen çıplak kalmakta zor oluyor, sen şu an kendini bulmuşlardansın demektir bu, biraz üşürsün ama yine kolların sarar kendini. kolların sarmazsa bir gün çıplaklığı işte asıl acı o zaman başlar... seviyorum seni...