Pages

17 Şubat 2010 Çarşamba

birgün...

yorgunum, kafam vücuduma ağır geliyor artık. ama yaşadığım herşeye rağmen içimin biryerlerinde biraz umut, biraz güç var hala. şaşırıyorum kendime herşey bu kadar düzelmemeye yüz tutmuşken, yaptığım onca hataya rağmen içimdeki deli cesaretine, o büyümeyen çocuğa, küçük mutluluklardan kendindine pay çıkartan yanıma. özlediklerim benden çok uzaklarda olmasına rağmen onları bir gün yenden görebilme umuduma. 
biliyorum bir gün bu umutvar çabalarım boşa çıkmayacak, bir sabah gün benim içinde başlayacak...

3 yorum:

UykusuZ dedi ki...

umutsuzluk yok, yaşamak herşeye rağmen güzel. Sana bi hobi bulalım biz

cemo dedi ki...

Umudunu hiç kaybetme.İnsanı ayakta tutan umuttur.

LoLLa dedi ki...

cunku sabahlar hep var olacak .)